Oké, laten we heel eerlijk zijn.
Facilitaire mensen zijn geen architecten.
Laat ze hun gang gaan en ze ontwerpen een gebouw als een bunker: lekker praktisch en onderhoudsvriendelijk.
Alles om de exploitatielasten te beheersen, want die hakken er begrotingtechnisch nogal flink in.

Goed, dat is zo, maar vlak architecten en ontwerpers niet uit.
Zij lijken vooral door te slaan in esthetische kwaliteit waarbij de logistieke en operationele bedrijfsvoering nogal eens uit het oog wordt verloren.
Resultaat: een hoge initiële investering én dito exploitatielasten.

Natuurlijk ik chargeer en stereotypeer.

Maar het is herkenbaar toch?
Die ogenschijnlijk tegengestelde belangen.
Die tweestrijd.
Het is niet erg. Hij móet gevoerd.
En wel zo vroeg mogelijk in het ontwerpproces.
Om tot een optimaal gebouw en beheersbare exploitatie te komen.

De nuchtere, praktische en functionele input van de facilitair manager in combinatie met de creatieve en expressieve geest van de architect werken als een goed huwelijk.
Maar een goed huwelijk is hard werken.
Het betekent openstaan voor elkaars mening.
Respect en waardering hebben voor elkaar.
De dialoog aangaan.
Blijven communiceren….. …en soms een compromis sluiten.

Omdat het nu eenmaal in het belang is van de kinderen gebruikers.

Want dat is waar het om gaat! Tevreden gebruikers!

Gebruikerstevredenheid betekent dus de juiste balans zien te vinden tussen facility management en architectuur. Het creëren van een inspirerende werkomgeving in een beheersbaar gebouw dat de werkzaamheden en activiteiten van gebruikers optimaal ondersteunt.

Dat blijft toch een mooie uitdaging?